امروز

درد شکفتن

با گریه ی زیستن

میشود : من

هفتمین و نادره ی نخستین!

چرا کودک نمی خندد؟

شاید گریه اش ترک دنیایی ست که نمیداند بکدامین روز بازگشتنی ست

به سالها و سالها

به رنج ها و لذتها

در انتظار بازگشت به جنین نخستین

به سیبی که حوا خواست

آدم چید

و انسان مُرد!

در ساحل میبینم دریا را که به تو میرسد و تو در افق من را، که دریا در آغوشم آرام میگیرد میان من و توی زیبای وصف ناشدنی دریایی ست که وجودمان از اوست چرا این فاصله را زیبا نبینیم