*"نه در رفتن حرکتی است  نه در ماندن سکونی"!ولی دریغ از گذر لحظه ها که چون رود جاری و مجال بازگشت و ماندن ندارد،طبیعت نشانه های فراوان دارد برای زندگی آدمی، تمام عمر رو میتوان به رود تشبیه کرد،رود در مسیر خود به موانعی بر میخورد در نهایت یا این موانع را تراش داده یا جابجا می کند در نهایت این مانع ،مانع اولی نیست رود است که پیروز است ،گاه مانعی فراپیش نیست و حتی بستری که رود بر آن جاری باشد و اینجا زیباترین تابلو خلقت :آبشار قدرت نمایی میکند،غرش زیباترین موسیقی اما در مقابل جریان رود آنجا که به بستری در نهایت آبشار می رسد یارای همنوایی نیست!رود پس از زمستانی سخت پرخروش و در انقلاب تابستانی کم نواست!مقصد دریاست و سیراب کردن اش!ما نیز در گذر بلا توقف عمر گاه خروشان و گاه آرام در جریانیم و موانع کُندمان می کند و پیروز کسی است که موانع را با هوشیاری از فراراه خود برداشته و چون رود نغمه خوان رونده باشد،گاه در مسیرمان گودالی ست و فرو میریزیم ولی باز دست همت بر زانوی خسته باید بدهیم تا همچنان جاری باشیم! اما انسان فرا قاعده ی فیزیکی ست که موانع را بتراشد خالق هستی ابزاری آسمانی به ما هدیه داده بنام عشق! **"اگر عشق نبود آدمی را توان سفری چنین نبود" .من لحظات بسیاری را تفکر کرده ام :هدفم از زاییده شدن و زندگی کردن و حتی مردن چیست؟! میدانم***"زمانی به دنیا می آییم که دوستش بداریم" و زندگی ما رشته ای است از رسالتهایی که داریم و چه شیرین است مرگ،چون حیاتی در ورای آن است،میدانم عمیقتر و زیباتر از این حیات دنی ست !****"آنجا جمله پرنده های مهاجر را یکسان می بینند،ابتدایش رشد است و انتهایش ابدیت" آنجا نه آگاهی ست و نه رنج، همین نبود، این دو را شیرین کرده! مگر نه اینکه هبوط و مصائب این حیات از آن ِاین دو ست!

بزرگترین اشتباه حیات آدمی آن است که دیگران را در آزمون حقیقت و مصلحت قرار دهد برای آگاهی از شدت رنج و یا تحمل!ابزار چیست؟لطیف ترین ،ناب ترین، و حساسترین هدیه ی خداوندی یعنی عشق!عشق سایه ی نسیم بالهای ملکوت است زمانی که بر انسان سجده می کنند!!! و چه ناگاه اند کسانی که این نابستان را با غرایز مشترکِ با حیوان در می آویزند!

این همان جدال ظلمت و نور است که نمیدانیم ناخواسته مجری آن شده ایم!

**احمد شاملو

***رابیندرانات تاگور

****دکترعلی شریعتی