چنین گفت بودا:

*ترجمه دکتر هاشم رجب زاده

 آنانکه در پی معرفت باشند باید که سه طریقه ی سیر و سلوک را بشناسند:اول: انضباط در منش و کردار، دوم:تمرکز درست اندیشه و ذهن،سوم: خرد.

 شاگردان بودا پنج فریضه را رعایت کنند، که همانا پرهیز از کشتن، دزدی نکردن،زنا نکردن، دروغ نگفتن و پرهیز از هر گونه خمر و مُسکر است.

 شادی از پی اندوه آید و غم به دنبال شادی باشد، اما آنگاه که کسی میان غم و شادی و کردار نیک و کار بد تمایز ننهد،آزادی را تواند شناخت.

 از پیش نگران چیزی بودن،یا بر گذشته دریغ آوردن،به بیهودگی نی های ریشه کن شده وپوسیده است.

 چیزها را آمدن و شدن در کار نیست، پیدا و ناپیدا شدنی نیز در آنها نباشد، پس انسان چیزی را ازدست ندهد، و چیزی را نمی یابد.

 طلای ناب را با گداختن سنگ و خاک و جدا کردن همه ی ناخالصی ها به دست می آورند،هر گاه مردم سنگ و خاک روحشان را بگدازند و همه ی آلایشهای هوای نفس و خود پرستی را از آن بزدایند، آنان همه آن جان پاک بودایی را باز خواهند یافت.

 آز و خشم و نادانی سه آتش جهان خوانده شده است، آتش طمع ،کسانی را که فکر و روح حقیقی خود را به حرص باخته اند،می سوزاند، آتش خشم آنهایی را که فکر و دلشان را به پای خشم نهاده اند ،دربر می گیرد، آتش جهل مردمی را که با قصور خود در به گوش سپردن تعالیم بودا و دریافتن آن ، اندیشه و روحشان را گم کرده اند ، در کام می کشد.

 امیال بشر بی انتهاست،همانند تشنگی کسی است که آب شور بنوشد،او بدین آشامیدن سیراب نشود،بلکه تشنگیش افزون گردد.

 روزگار شکوه و تجمل دیر نمی پاید و تند می گذرد،هیچ لذتی را در این جهان نمی توان مستدام داشت.

 معرفت چون بارانی است که بر کوه بارد و در جویبارها سرازیر شود و به نهرها پیوندد و آنگاه به رودها رسد که سرانجام به دریا ریزد.باران تعالیم آسمانی ،بر دهمه ی مردم به هر حال و وضعی که باشند یکسان ببارد،آنان که این باران را پذیرا شوند، در گروههای کوچک گرد آیند،آنگاه در بنیادها جای گیرند،پس در هیئت اجتماع در آیند و سرانجام خود را در اقیانوس بزرگ معرفت یابند.