ترانه ی ساعت دیواری خانه ی پدری ام
اولین موسیقی بود که بر جانم نشست
نبض زمان
دو دو دو
و این آغازی بود
بر احساس Ave maria ی باخ
گاه صدای قلبم را گوش میدهم
یکروز آهنگی خواهم ساخت
تا صدای قلبم را همه گوش دهند
نبض جان
می فا می فا می فا
من صدای بال ملکوت را
در آواز پاواراتی شنیدم
و" صدای خدا را
در آواز بوچلی "
آواز شجریان
نوای باربد است
در لابلای ابیات خسرو شیرین نظامی
در سه تار عبادی
چنگ نکیسا را میشنوی
موسیقی در کلاف شرع گره خورد
سالها و سالها
شکوفه های بهار را سرما زد!
یکروز مانند ساعت دیواری خانه ی پدری ام
موسیقی قلبم سکوت خواهد کرد
ولی گاه سکوت در میان نت ها
سطر برجسته ی موسیقی ست
و من شاید
در رفت و آمد زندگی و مرگم
سکوتم سطر برجسته ی حیاتم باشد
حیاتی که موسیقی ست
میدانم
حتی روحم نیز
نگران مرگ موسیقی ست
ادبیات ،
عاشقانه هایم ،
سه رباعی...
عناوین یادداشتهای وبلاگ
