گاهی ابرها بی وفا میشن:میان تو آسمون آلوده ی شهرمون و بدون نصیبی از بارش ،گذر میکنند،تصورش رو بکن:یکی به سنگینی آسمون باشه،یه پیام،بتونه مثل بارون هواش رو جنگلی بکنه!

چشم  می بیند و دل عاشق میشود

دست لمس میکند و احساس یگانگی می کنیم

اما:چه زیباست عشق نابینایی که تنها با لمس دستی عاشق و یگانه میشود.

الهی:مرا از جهل هست و نیست به آگاهی باید و نباید رهنمون کن!

من سردم است، همیشه سردم بوده،لحظاتی در گرمای پیچش ساقه های بید مجنون با تو سرما را فراموش کرده ام،ولی فراموشی را چه سود!چرا که این سرما حتی تو را در انزوای تنهایی ات  فراموشت نمیکند و یا غمت چرا که امیدی نیست  از سرانجام بهاری ات!اگر گویم زمان انتظارت را به پایان میرساند ،اعتراف می کنم دروغی است تنها دروغی که میتوانم به بهانه ی ذبح مصلحت به تو بگویم ،ولی قسم به تواضع بید مجنون بزرگترین حقیقتی که هست ،همانگونه که نفس گرم زمین بهار را میرساند،یاری ات میکنم تا دوباره شکوفا شوی،زیباتر از همه ی بهاران گذشته ات!

آرامش تو دل انگیزترین شادی منه!وجود خار بر ساقه ی گل برا اینه که چیده نشده ولی چیده میشه مثل حرفهایی که نباید زده بشه!مهم ماندن شادی و آرامشه تو گلدون یکرنگیه، حتی اگه به زبان نیاری که دوستت دارم!

گاهی به انر‍‍ژی دستات بیشتر از هوا نیاز دارم ،الان هم همین نیاز را دارم.

تو همیشه هستی در همه حال احساست میکنم ولی دلتنگ لمس دستاتم دستایی که خمیر مایه ی مهره!

گر چه از من دور میشی ولی مثل نگاه یه موجود از یه کهکشان دیگه به این کره ی خاکی تو وجودمی!

دوست داشتم در کنارت بودم و به چشمات نگاه میکردم آخه من باز شدن غنچه ها رو دوست دارم دو غنچه ی گل در بوستان ناز بدنت!ای پری در قالب آدمی نسیم بهشت از طوفان زمین ویران کننده تره!

  *"نه در رفتن حرکتی است  نه در ماندن سکونی"!ولی دریغ از گذر لحظه ها که چون رود جاری و مجال بازگشت و ماندن ندارد،طبیعت نشانه های فراوان دارد برای زندگی آدمی، تمام عمر رو میتوان به رود تشبیه کرد،رود در مسیر خود به موانعی بر میخورد در نهایت یا این موانع را تراش داده یا جابجا می کند در نهایت این مانع ،مانع اولی نیست رود است که پیروز است ،گاه مانعی فراپیش نیست و حتی بستری که رود بر آن جاری باشد و اینجا زیباترین تابلو خلقت :آبشار قدرت نمایی میکند،غرش زیباترین موسیقی اما در مقابل جریان رود آنجا که به بستری در نهایت آبشار می رسد یارای همنوایی نیست!رود پس از زمستانی سخت پرخروش و در انقلاب تابستانی کم نواست!مقصد دریاست و سیراب کردن اش!ما نیز در گذر بلا توقف عمر گاه خروشان و گاه آرام در جریانیم و موانع کُندمان می کند و پیروز کسی است که موانع را با هوشیاری از فراراه خود برداشته و چون رود نغمه خوان رونده باشد،گاه در مسیرمان گودالی ست و فرو میریزیم ولی باز دست همت بر زانوی خسته باید بدهیم تا همچنان جاری باشیم! اما انسان فرا قاعده ی فیزیکی ست که موانع را بتراشد خالق هستی ابزاری آسمانی به ما هدیه داده بنام عشق! **"اگر عشق نبود آدمی را توان سفری چنین نبود" .من لحظات بسیاری را تفکر کرده ام :هدفم از زاییده شدن و زندگی کردن و حتی مردن چیست؟! میدانم***"زمانی به دنیا می آییم که دوستش بداریم" و زندگی ما رشته ای است از رسالتهایی که داریم و چه شیرین است مرگ،چون حیاتی در ورای آن است،میدانم عمیقتر و زیباتر از این حیات دنی ست !****"آنجا جمله پرنده های مهاجر را یکسان می بینند،ابتدایش رشد است و انتهایش ابدیت" آنجا نه آگاهی ست و نه رنج، همین نبود، این دو را شیرین کرده! مگر نه اینکه هبوط و مصائب این حیات از آن ِاین دو ست!

بزرگترین اشتباه حیات آدمی آن است که دیگران را در آزمون حقیقت و مصلحت قرار دهد برای آگاهی از شدت رنج و یا تحمل!ابزار چیست؟لطیف ترین ،ناب ترین، و حساسترین هدیه ی خداوندی یعنی عشق!عشق سایه ی نسیم بالهای ملکوت است زمانی که بر انسان سجده می کنند!!! و چه ناگاه اند کسانی که این نابستان را با غرایز مشترکِ با حیوان در می آویزند!

این همان جدال ظلمت و نور است که نمیدانیم ناخواسته مجری آن شده ایم!

**احمد شاملو

***رابیندرانات تاگور

****دکترعلی شریعتی

*عزیزم :چه سخته فراموشی تو!میشه ذره ای از قلبم را بکُشم و زنده باشم؟تو شاهرگ حیات منی!مرا بی یاد تو زندگی مباد،عاشقت میمونم....

*چه لذتی داره فکر کردن به تو،حتی عذاب در کنارت نبودن شیرینه! یه درد شیرین!

*عشق زیبای من!چه زیباست نقش تو بر بوم خیال شبیه درآغوش کشیدن ساحل دریا را.

*همنفسم!چه هوای سنگینی ست هوایی که بازدم نفسهای تو نیست،کاش همسفرم بودی تا عطر نفسهای تو شب بوها را غایب میکرد.

*دو درخت درهم تنیده،یادم آمد حیات نباتی مان!ارواح بهترین یابنده اند،روح من و تو!!!نمیخواهم تقدیر چونان زمانی که هون ها جنگل مان را آتش زدند،جدامان کند، نمیخواهم.

*شباهت بارون با من، تعداد قطراتش به اندازه ی دلتنگی من برای تویه!

*ساحل آرامش من!هیاهوی طوفانها هیچ بود چون امواج یاد تو بر قلب من آرام می گرفت تا در دلت پهلو گرفتم!ای ساحل جزیره ی تنهایی من این آواره ی گمگشته را پذیرا باش.

*گاهی نور یک شمع از تمام روشنای زندگی مبهم پرفروغ تره و گاهی دلخوشی داشتن کسی که دوستش داری و بهت نه نگفت ناتمام شدنی ترین سرمایه و گاهی آرزوی یک لحظه ی دیدار دل انگیزترین آخرین تمنای زمان خداحافظی جاویده و همیشه چه لذتی داره فکر کردن به تو، به ما!

*شاید سعادت از آن سنگی است بر فراز معبدی در هند،شاید از آن درختی است بر فراز جنگلهای کوه های راکی،شاید از آن پروانه ای ست که جفتی پر نقش و نگار دارد،انسان چه ناسعادت است زمانی که میتواند عشق بکارد ولی نفرت جا میگذارد!ناسعادتند آنانی که چند برگی را با تو زندگی کردند و اسیر سراب سایه شان شدند!!!

*الهی !روزه ام تا نغمه ای نسازم از کلام و آهنگ تا من و او موسیقی بی کلام و کلام بی موسیقی باشیم!

*نبض قلب تو طپش زندگی منه!